Wanda Bortkiewicz, z domu Czyżewska, ps. „Basia”, „Barbara Zakrzewska”, urodziła się 26 sierpnia 1923 r. w rodzinie ziemiańskiej na Wileńszczyźnie. W czasie wojny była sanitariuszką pierwszego oddziału partyzanckiego powstałego na Wileńszczyźnie pod dowództwem por. Antoniego Burzyńskiego „Kmicica”. Po wojnie osiedliła się w Morągu, nawiązała kontakt ze znajomymi partyzantami wileńskimi – żołnierzami por. „Kmicica” i mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” i została łączniczką. Aresztowana w 1946 r., została oskarżona o przynależność „do nielegalnej organizacji Armii Krajowej” – oddziału mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” oraz o „dokonywanie napadów na żołnierzy Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego”. Mimo brutalnego śledztwa nie przyznała się. Wyszła na wolność w maju 1947 r.
To odznaczenie to symbol wielkiego szacunku Instytutu Pamięci Narodowej dla pani Wandy Bortkiewicz, osoby, która jest nie tylko świadkiem historii, ale też uczestnikiem wydarzeń historycznych
- mówił podczas wręczenia nagrody dr Karol Nawrocki.